Sinds de inwerkingtreding van de Wwz heeft een werknemer die op initiatief van de werkgever wordt ontslagen of waarvan het contract niet wordt verlengd recht op de zogenaamde transitievergoeding. De wijze waarop de transitievergoeding moet worden berekend en de maximale hoogte daarvan, is wettelijk vastgelegd. Daarmee is beoogd een inzichtelijk en eenduidig systeem te creëren, dat voorspelbaarheid creëert. Voor rechterlijke beoordelingsruimte, zoals die onder het oude ontslagrecht bestond, is geen plaats meer. In dit blog wordt stilgestaan bij de vraag hoe de transitievergoeding moet worden berekend als (een deel van) het loon variabel is. Daarbij wordt onder meer een recente beschikking van de Hoge Raad besproken waarin de Hoge Raad zich hierover heeft uitgelaten. Lees meer…

Sinds de inwerkingtreding van de Wwz heeft het slapend dienstverband een nieuwe dimensie gekregen. Omdat werkgevers – anders dan voor de invoering van de Wwz – werknemers na twee jaar arbeidsongeschiktheid een transitievergoeding dienen te betalen bij een beëindiging van het dienstverband, wordt het dienstverband soms ‘slapend’ gehouden. Dit is door de wetgever weliswaar ‘onfatsoenlijk’ genoemd, maar dat is voor de rechtspraak onvoldoende om de werkgever tot betaling van de transitievergoeding te verplichten. De afwijkende uitspraak van het Scheidsgerecht Gezondheidszorg leek een eendagsvlieg, maar wordt het slapend dienstverband langzaamaan wakker geschud door de prejudiciële vragen van de rechtbank Limburg? Lees meer…